Η σκιά της αμφιβολίας

Είχαμε ραντεβού σ΄ ένα συμπαθητικό καφέ στη Ζεύξιδος . Η πρωινή ομίχλη συχνή επισκέπτρια στην πόλη μας μόλις άρχιζε να φθινοπωριάζει και τις περισσότερες μέρες του χειμώνα, δεν είχε αρχίσει ακόμη να σηκώνει το ημιδιάφανο πέπλο της. 'Εβγαζα συχνά το παγωμένο χέρι μου από την τσέπη, για να διορθώνω το κασκόλ, που η βαρύτητα έριχνε κάτω από το σαγόνι μου, με αποτέλεσμα να την εισπνέω και να την αποδιώχνω στην συνέχεια με το ζεστό χνώτο της εκπνοής μου. 'Εκανε τσουχτερό κρύο και δεν ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής για το πρωινό αυτό ραντεβού, αν και μου ήταν συμπαθείς και οι δύο τώρα πια, κυρίως εκείνη. Η σχέση μου με τους δύο, που μου άφηναν την εντύπωση του ενός, δεν μετρούσε παρά μερικές συναντήσεις στην Αθήνα, με κοινούς φίλους, συναντήσεις μακράς διάρκειας με ατέλειωτες κουβέντες και μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, από μέρους τους, (εγώ δεν είμαι δυνατός στο είδος) κυρίως σε κάποιο μπαρ - ρεστοράν ναυτικού ομίλου, αν θυμάμαι καλά, στη Χάρητος. Την Ειρήνη την ήξερα από παλιά, κάποια όμορφα χρόνια, στο Παρίσι. Στη Θεσσαλονίκη τους έφερε η έκθεση ζωγραφικής εκείνης, στην γκαλερί μιας κοινής μας φίλης. Ανέλαβα με ευχαρίστηση την ''υποχρέωση'' να τους συντροφεύω τις ελεύθερες ώρες τους, που ήταν πολύ περισσότερες από τις δικές μου. Το έβλεπα σαν ανάπαυλα από την ένταση με την οποία δούλευα εκείνο τον καιρό, χωρίς να προσθέτω τα προβλήματα που είχα με τον αρχισυντάκτη μου, όταν αναγκαζόμουν με ψεύτικες δικαιολογίες κάποιου επείγοντος περιστατικού να απουσιάζω.