Σιωπηλές ανατροπές

Μια λυρικά ρεαλιστική βόλτα στα δύσβατα μονοπάτια της συγκαιρινής απαξίωσης της φύσης μας προσφέρει η Ρούλα Μίχου-Κοσκινά. Μέσα από μικρές ιστορίες, με όπλο την απλότητα, ξεδιπλώνει στην οθόνη της πένας της τη συμβατικότητα και την ανειλικρίνεια των ανθρώπινων σχέσεων, το νεοελληνισμό της κατήφειας, της περιφρόνησης του ωραίου και του φυσικού. Ο φακός της αιχμαλωτίζει συνθήματα για την ειρήνη, συνθήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στις πυρηνικές δοκιμές, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, συνθήματα για τη ζωή που αξίζουν οι ανθωπολαοί. Κείμενα σε καθαρά πεζολογική αφήγηση εναλλάσσονται με ποιητικής υφής γραφή, όπως ο τζίτζικας "Rock star", με μια αίσθηση λεπτού χιούμορ και αισθαντικές προσεγγίσεις. Ρήματα που θέτουν σε διέγερση τις αισθήσεις μας (όπως χωρεύει, βουτάει, ησυχάζει, δαιμονίζεται) ανακατεύονται σε σωστή αναλογία με επίθετα για χαμηλούς, εκκωφαντικούς ήχους και κύματα. Η διαμαρτυρία της συγγραφέως για τα παιδιά και τα ζώα που βασανίζονται γίνεται με χαμόγελο όπως και το ομότιτλο διήγημά της που λύκαινα δηλώνει με σιγουριά: αν γεννηθούν και άλλα παιδιά με αυτό το χαμόγελο της κούνιας θα ξαναφέρω τους δικούς μου μετά από το βουνό σε αυτή την πεδιάδα. Ερωδιοί, άνεμοι και βουνά αντιπαρατίθενται νικηφόρα με τα επιθανάτια φτερουγίσματα των περιστεριών και τις λιμνοφάγες δαγκάνες των εργολάβων. Σαν στιλέτο στην καρδιά το περιβάλλον σήμερα και κανείς μας δεν έχει άλλοθι ούτε οι διεθνείς διαχειριστές ούτε εσείς, αλλά ούτε και εμείς έχουμε... Με τη δύναμη και τη μεστότητα της ικανότητάς της να πιάνει της στιγμή και να παρουσιάζει το πρόβλημα χωρίς στόμφο και μελοδραματισμό, η Ρούλα Μίχου-Κοσκινά, μετά τη νουβέλα "Πάτσγουορκ χωρίς ραφή" (2007), μας προσφέρει τις "Σιωπηλές ανατροπές". [...] Τόνια Αλεξάκη