Από το πάρκο στο κενό

Αυτό που λέμε προκαθορισμένος ρόλος είναι το μεγάλο ατού της ετεροφυλοφιλίας και που -ειδικά εσένα- σε απαλλάσσει από το άγχος της επικείμενης χρησιμοποίησης. Λείπει όμως η γοητεία του απρόοπτου, λείπει το πρόσωπο όπου πάνω του τρίβεις το δικό σου και πληγιάζει απ’ το σκληρό γένι. Λείπει η τρυφεράδα ίσου προς ίσον κι αυτή η λαχτάρα και μυστικότητα του αμαρτωλού σμιξίματος· το χέρι που χαμηλώνει κρυφά κάτω απ’ το τραπεζάκι για ν' ανταμώσει το άλλο νευρώδες χέρι και να συμπλακεί μαζί του σε επικίνδυνο παιχνίδι. Κανένα σύστημα, κανένας επιστημονισμός, τίποτα δεν μας σώζει από τις ναρκωτικές επιδράσεις του έρωτα, που μετατρέπει ένα ολόγιομο φεγγάρι, από δορυφόρο προς εξερεύνηση, σε ντεκόρ που πλαισιώνει τρυφερά αισθήματα. Τα στοιχεία της φύσης γίνονται τότε σύμμαχοι και οι ήχοι, οι εναλλαγές, τα μυστήριά τους νανουρίζουν τους δαιμονισμένους σφυγμούς μας. Γίνονται σημεία αναφοράς και κώδικες συνένοχης συνεννόησης με τον άλλον. Τα ερωτόλογα και οι όρκοι αποκτούν την ισχύ του πιο εξακριβωμένου μαθηματικού τύπου... Ο ουρανός που σε πλάκωνε με το μυστήριό του, στεφανώνει τώρα το ρομαντικό σμίξιμο. Ώσπου φτάνει η ώρα να προδώσεις ή να προδοθείς. Ξαναγίνονται όλα μαύρα.