Κάποτε στην Αμαλιάδα

Στις σελίδες αυτές περιγράφεται ένας μακρύς περίπατος με φίλους, που άλλοι δεν υπάρχουν πια στη ζωή κι άλλοι χάθηκαν μέσα στη ζωή, γιατί οι δρόμοι μας χώρισαν, αλλά που τα ίχνη τους, εκείνα που νέοι αφήσαμε, είναι πάντα ζωντανά εντός μου. Ένας περίπατος που τελείωσε πια άλλα άφησε πίσω του τις ευωδιές της νιότης και τη ξεγνοιασιάς, βάλσαμο τώρα η ανάμνηση τους. Όταν έγραφα όσα η μνήμη μου ζει ακόμη, δεν ήξερα ότι ήταν ένας μέρος της ζωής, της ζωής μου. Πριν τα χειρόγραφα, σελίδες τυπωμένες τώρα, μεταφέρουν μια αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που έζησα κάποτε και δεν την έχασα ποτέ. Είναι η αλήθεια που μας συνοδεύει και μας θυμίζει πόσο άνθρωποι είμαστε ακόμα και που αν το αντιληφθείς έρχεται στην ψυχή σου σαν ευεργεσία. Αυτό το βιβλίο έχει εν μέρος αυτής της αλήθεια, όχι όλης, γιατί ποτέ δεν γράφεται όλη. Κρατάς μέσα σου ένα μέρος χωρίς να το θες. Μοιρασμένη στα κεφάλαια που έχουν έναν συμβατικό τίτλο είναι κρυμμένη κάπου ανάμεσα στις λέξεις, είναι εκεί και περιμένει να την αισθανθείς με ένα προσεκτικό διάβασμα.