Εμείς τώρα, κυρία, τι είμαστε;

[...] Ο κόσμος των Ρομά φαντάζει για τους μη Ρομά σαν να έρχεται από άλλες εποχές. Το σύνορο στη δική τους κοινωνική ζωή και των άλλων [...] είναι αυστηρά οριοθετημένο και πολλές φορές εκατέρωθεν απαγορευτικό. Ένας κόσμος άγνωστος και συνάμα γνωστός, προσιτός και απρόσιτος. Και η δασκάλα ξεκινά... Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μικρές ή μεγάλες ιστορίες. Ιστορίες δικές τους, που περικλείουν τμήματα από τη ζωή των προγόνων τους. Κάποιοι είναι τυχεροί και τις γνωρίζουν, κάποιοι δεν θα τις μάθουν ποτέ. Ίσως να μην αποκαλυφθούν ποτέ, αν κάποιος δεν τις σκαλίσει... [...] Σ’ ένα από αυτά τα τρένα ήταν και ο Ίαν από καταυλισμό της Ρουμανίας, με το αγαπημένο του βιολί σφιχτά φυλαγμένο στην αγκαλιά του μαζί με τη φωτογραφία της όμορφης Ρόζας με το κόκκινο τριαντάφυλλο στο αυτί της, πλεγμένο στις μπούκλες των μαλλιών της. Βίαιος ο αποχωρισμός από το τραπέζι του γάμου [...] Αχ! Αν τα άστρα μπορούσαν να μιλήσουν, πόσες ρόμικες ιστορίες και τόσες άλλες θα είχαν να μας διηγηθούν...