Έντεκα φεύγα...

Θα 'θελα πολύ να τα δεχθείς όλα αυτά όπως ακριβώς έγιναν χωρίς να σκεφτείς οτιδήποτε. Τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Πώς ν' ακούγονται όλα αυτά άραγε στα δικά σου αυτιά; Εντελώς εξωπραγματικά ή μήπως καταστάσεις που σε κάνουν να με λυπάσαι; Εύχομαι να μην είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο... Έντεκα ολόκληροι μήνες. Έντεκα φεύγα... Οι εννέα από αυτούς σκέτη κόλαση. Βυθισμένη σ' ένα σκοτάδι που ένας Θεός ξέρει πως μπήκα και ένας Θεός ξέρει πως βγήκα. Όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια έτσι και τώρα ούτε που κατάλαβα τι έγινε και βυθίστηκα στην απελπισία, όπως επίσης δεν κατάλαβα πως βγήκα απ' αυτήν την κατάσταση... Όπως καταλάβατε τους περισσότερους μήνες ήμουνα σε κατάθλιψη, γι' αυτό δεν προχώρησα μ' αυτές τις σημειώσεις. Μόνο αυτό δεν είχα στο μυαλό μου. Λες κι υπάρχει κάποιος πιο ψηλά από μένα και όταν θέλει μου δίνει μια και με καταποντίζει και όταν αλλάζει γνώμη μου δίνει το χέρι του και με τραβά με όλη του τη δύναμη ν' ανέβω πάνω, τόσο που με σηκώνει πιο ψηλά κι από το έδαφος... Τώρα όμως που νιώθω πάλι ζωντανή, έχω έντονη την επιθυμία να γράψω, δίνοντας στον εαυτό μου ένα λυτρωτικό διέξοδο στη δεδομένη αυτή στιγμή. Με παρασέρνει βίαια στη θάλασσα μου, στη μελαγχολική μου θάλασσα που γνωρίζετε κι εσείς πια... Ξαλαφρώνω γράφοντας σα να μιλούσα στην καλύτερή μου φίλη... Ελευθερία Μαλισιώτου