Τόσα που θυμάμαι...

Στο τέλος των 66 μου χρόνων μπήκα για τα καλά στο "Σωτηρία", μετά από 12 μέρες αϋπνίας, αφού τα πνευμόνια μου δεν μπορούσαν άλλο να μου φέρουν αέρα. Με ξάπλωσαν σ' ένα άχρωμο δωμάτιο κι άρχισα να κοιμάμαι εξουθενωμένη, με το σωληνάκι του οξυγόνου κολλημένο στα ρουθούνια, τις ενέσεις στο καθετηράκι και τις εισπνοές από νεφελοποιητές. Όταν άνοιγα πού και πού τα μάτια, μες από το δικό μου το νεφελοποίημα, διέκρινα τα πρόσωπα των παιδιών μου και των αγαπημένων και πιστών φίλων που μαζί τους έφτιαξα το χώρο μέσα στο χρόνο που έχω ζήσει. Μετά από 5 μήνες, πολύ κουρασμένη ακόμα ανασύνθεσα τα πιο δυνατά συναισθήματα που είχαν ξεπηδήσει στην ψυχή μου αυτόνομα, ελεύθερα, κι αδιάφορα για τις αντοχές μου. Αποχαιρετώντας νοερά τα δυο αγαπημένα μου εγγόνια λογάριαζα ότι δεν θα προλάβω να τους πω όλες τις πολύτιμες ιστορίες που εντός τους σχεδιάστηκα, αλλά και τις δικές μου ιστορίες που, σπίθα σπίθα, φωτιά φωτιά, άναψα για να φωτίσω τα βήματά μου. Και πνίγηκα από την ανάγκη να καταγράψω όσα δύσκολα κι υπέροχα, άδικα και παθιασμένα, ρομαντικά και σαρκαστικά, αστεία και δακρύβρεκτα βγήκαν από μέσα μου στο ταξίδι αυτό, να φωτίσω όλες τις πτυχές, ν' αδειάσω, και να φύγω ήσυχη· να βρω την ανυπαρξία που μου ταιριάζει.