Ο Σιούλας

[...] Θάλεγε κανείς ότι δεν ξεφυλλίζει ένα βιβλίο, αλλά κινηματογραφεί μ' ένα αργό ρυθμό χρόνων, πολλών χρόνων, ένα θεατρικό δρώμενο, που ενώ εστιάζεται στο συγκεκριμένο άνθρωπο μιας πρόσφατης εποχής, διατηρεί συνάμα και την αφηρημένη παρουσία ενός τρόπου ζωής, αναγκαίου και υπαρκτού, διαχρονικού και παγκόσμιου, ακόμα και σήμερα. Μέσα σ' ένα φυσικό περιβάλλον που δεν αναδεικνύεται και δεν περιγράφεται σαν τέτοιο, γιατί απλά έτσι είναι και πρέπει να είναι, αδρά και χωρίς ιδιαίτερη στόχευση καταγράφεται η λαλιά η τοτινή, μοναδική, αναντικατάστατη, ανάγλυφη και παραστατική. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)