Θα τα πω όλα στον Θεό

Μια συγκινητική νουβέλα που διαβάζεται απνευστί. Πυκνή γραφή, γοργές εναλλαγές, σαφείς περιγραφές. Θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία, θα μπορούσε να είναι μια παραβολή ή μια διήγηση με επιμύθιο ανοιχτό σε πολλές ερμηνείες. Παρακολουθούμε τη διαδρομή ενσωμάτωσης ενός μικρού πρόσφυγα στον ελλαδικό χώρο, στην ελληνική παιδεία, όπου ο συγγραφέας εστιάζει στα κυριότερα επεισόδια-σταθμούς μέχρι τον τελικό του, συγκλονιστικό, προορισμό. Και δεν φειδόμαστε στην αποκάλυψη της τραγικής κατάληξης, δεδομένου ότι την προαναγγέλλει και ο συγγραφέας στην αφήγησή του εν είδει προεξαγγελτικής παράθεσης. Ο κόσμος των ενηλίκων έχει αρχίσει προ πολλού να ξεφεύγει προς ατομικά, συμφεροντολογικά και εμμονικά μονοπάτια, σε αντίθεση με τον κόσμο των ανηλίκων που κρατούν ακόμα στοιχεία συλλογικής, διαλογικής και επιλογικής διασύνδεσης με ό,τι συνιστά τον πραγματικό κόσμο, καθώς αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η παιδική αθωότητα δεν είναι προστάδιο εισαγωγής στον ενήλικο βίο, αλλά στοιχείο υπέρβασης της ζωής και αυθεντικής νοηματοδότησης των λειτουργιών της. Ας δώσουμε, όμως, τον λόγο στον αφηγητή, που συνάντησε με το βλέμμα του τις φωτεινές εκείνες ανταύγειες που περιβάλλουν τις παιδικές κινήσεις σ’ ένα δωμάτιο, σ’ ένα προαύλιο, σε μια αίθουσα ή σ’ έναν θάλαμο και τις έκανε να ζωντανεύσουν σαν τρισδιάστατες τοιχογραφίες μέσα σε βυζαντινό ναό.