Ο Αλαφροΐσκιωτος ή Θα επιστρέφω πάντοτε

Οι σοφοί αστρονόμοι διέκοψαν μια συζήτηση που φαινόταν πως θα κρατούσε για αιώνες. Έστρεψαν τα βλέμματά τους στη Γη και χάιδεψαν μηχανικά τις μακριές, λευκές γενειάδες τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εξέλιξη ενός σπάνιου κοσμικού φαινομένου τους έκανε να αφήσουν τις ατέρμονες διαβουλεύσεις τους στη μέση. Ήταν όμως σίγουρα η πρώτη φορά που κάτι τόσο παράδοξο συνέβαινε στη ζωή ενός ανθρώπου. Ο Αλαφροΐσκιωτος, ο οποίος αγνοούσε το γεγονός ότι η ύπαρξή του αποτελούσε αντικείμενο μελέτης, περπάτησε σφυρίζοντας προς το αερόστατο που προσγειωνόταν στο μικρό χωριό του. Κάτι στην αργή κίνηση της πολύχρωμης πτητικής μηχανής τροφοδότησε μέσα του ένα αίσθημα επιβεβαίωσης. Διότι, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, διατηρούσε τη βαθιά πεποίθηση ότι αν κάποιος ταξιδέψει πολύ ή σταθεί αρκετά τυχερός για μία και μοναδική φορά, ίσως νιώσει τον χρόνο να περνάει τόσο αργά ώστε να μπορεί να πει με βεβαιότητα πως έχει πάψει να κυλά.