Μια φορά (και ίσως κι άλλη μία)

Ένα ολοκληρωμένο κείμενο μοιάζει με έντομο φυλακισμένο μέσα σε κεχριμπάρι. Δεν αφήνει πολλά περιθώρια ως προς το πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί διαφορετικά, ως προς το πώς θα μπορούσε να έχει αποδράσει από τη ροή που τελικά του δόθηκε. Όταν όμως ένα κείμενο δεν έχει γραφτεί, ή βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της δημιουργίας, οι πιθανότητες που απλώνονται μπροστά του είναι, πολύ σωστά, άπειρες. Ωστόσο, από καταβολής κόσμου οι συγγραφείς γράφουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Γράφουν για τη μήτρα και το θάνατο, για τον έρωτα και την απώλεια, για το καλό και το κακό, για το εγώ και τον εαυτό, για την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι λοιπόν αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μέσα σε τέσσερεις χιλιετίες μυθοπλασίας δεν υπήρξαν ποτέ δύο πανομοιότυπα από την αρχή έως το τέλος βιβλία.