Εγώ ήμουν η τελευταία που μ' αγαπούσα...

Ένα μυστικό στοιχειώνει μια ολόκληρη οικογένεια, που τα "καθωσπρέπει" της και οι άγραφοι κανόνες της δεν αρκούν για να προσδιορίσει ένα παιδί τη ζωή του και το ρόλο των "μεγάλων". Η οκογένεια Ανδριώτη είναι μια τυπική παραδοσιακή οικογένεια, όπως τόσες και τόσες, που στο μικρόκοσμό της παίζονται παιχνίδια δύναμης και εξουσίας. Η μικρή Ελπίδα Ανδριώτη ψάχνει μεσ' από την "αγάπη", στα λόγια και την "αγάπη" στην πράξη ένα ζωντανό παράδειγμα, ντούμπλφας, της αληθινής ζωής. Το μέσα να ταιριάζει με το έξω και να έχει αληθινό νόημα. Μα πουθενά δεν το βρίσκει. Στα έντεκά της χρόνια νιώθει κιόλας ένα ερείπιο ξεβρασμένο σ' έρημο νησί. Το μυστικό που της εμπιστεύθηκε η μάνα της την πέταξε σε ωκεανό. Φούσκωσε η θάλασσα. Ανέβηκαν τα νερά. Έφερε αντάρα στο βυθό, σαν να χτυπούσε μεγάλο ψάρι με μανία.