Θανάτω θάνατον πατήσας

Πρώτη φορά πατούσα τα χώματα μιας ξένης πατρίδας κι ένιωσα στην αρχή ένα μούδιασμα. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι κατόπιν, όλα μου τα χρόνια και σε όλη μου τη ζωή, θα πατούσα ξένα χώματα και θα ζούσα σε ξένες πατρίδες - εκτός από τα πρώτα μεταπολεμικά, τα επονομαζόμενα και πέτρινα χρόνια, που τα πέρασα στην Ελλάδα. Επανέκαμψα μετά την πτώση της χούντας, φθινόπωρο του 1974, αλλά ήταν πια αργά. Τότε αισθανόμουν πια άβολα, σαν ξένος, χειρότερα κι από την ξενιτιά. Ήμουν δηλαδή, δύο φορές ξένος. Μια μέσα στην πατρίδα μου και άλλη μια έξω, όπου ζούσα. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.