Θαλασσογραφίες της σιωπής

...Το τοπίο ήταν άγριο αλλά πανέμορφο. Θύμιζε Ατλαντικό. Τεράστια αγριόμορφα κύματα βυσσοδομούσαν στους βράχους. Η επαναφορά μου από το παρελθόν ήταν ολική χωρίς να το θέλω. Άκουσα ιταλικά και φερμάρισα. Φώναζε το συνοδό της να απαθανατίσει με τη φωτογραφική μηχανή το θέαμα. Την κοίταξα. Το μπικίνι που φορούσε ήταν μπλε με βούλες λευκού. Ψηλόλιγνη, καστανόξανθη με τα βρεγμένα μαλλιά της να κολλάνε στην πλάτη. Κάπνιζε. Τα μαύρα μάτια της έπαιζαν κρυφτούλι με τον ήλιο. Χώθηκα και εγώ στα ματοτσίνορά της. Εδώ στα δύσκολα σε θέλω είπα στον εαυτό μου. Και σηκώθηκα από το βράχο και τις αναθυμιάσεις της Μυρσίνης. Γυμνώθηκα και έπεσα στη θάλασσα. Τα μανιασμένα κύματα με μαστίγωναν και με πετούσανε στα ρηχά πάνω στα χαλίκια. Τα πόδια μου είχανε ματώσει. Πείσμωσα. Κάρφωνα με τα μακροβούτια μου τα κύματα στη μέση. Ξανά και ξανά. Μου κόπηκε η ανάσα. Τα ορμητικά κύματα με παρέσερναν προς το νότο...