Ο κυνηγός του μεσονυχτίου

... Είχε ακινητοποιήσει το σώμα μου ανάμεσα στα πόδια του, ρίχνοντας όλο το βάρος του κορμιού του πάνω μου. Τ' αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν από την έλλειψη οξυγόνου. Η μικρή καγκελόπορτα του κήπου έτριξε ανατριχιαστικά μέσα στη νύχτα. Έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε. Έκλεισε με ένα δυνατό βρόντο. Το απότομο κλείσιμο της πόρτας, οι μεγαλόφωνες ομιλίες και τα βήματα στην πυλωτή, νομίζω πώς ήταν ο από μηχανής θεός. Αντέδρασε αστραπιαία σαν αιλουροειδές. Σκυφτός και με κινήσεις σίγουρες πήδηξε το μικρό μαντρότοιχο. Θυμάμαι αμυδρά τη μαύρη σκιά πάνω στον τοίχο... Μετά τίποτα. Έχασα τις αισθήσεις μου...