Ζωή σαν μυθιστόρημα

Η 'Αννα τον κοίταξε στα μάτια. «Σ' αγαπώ», του είπε. Τίποτ' άλλο δεν είχε σημασία από δω και πέρα. Ήσυχη και ασφαλής μέσα στην αγκαλιά του Κώστα, έφερε στο μυαλό της το χαμογελαστό πρόσωπο του Γιάννη την ημέρα των γενεθλίων της κόρης τους. Έκλεισε τα μάτια και είπε από μέσα της: Σε συγχωρώ... Ελένη Δημητρίου γράφει η καινούρια ταυτότητα. Και το μέλλον υποτάσσεται στο παρελθόν. Η επιλογή είναι συνειδητή. Και η αγάπη, η πραγματική αγάπη, υποβαθμίζεται φαινομενικά ως συνθήκη μονομερής. Νεανικοί ώμοι που όμως έχουν το κουράγιο να σηκώσουν την ωριμότητα μιας απόφασης. Μοναχικός δρόμος και πικρός μέσα από μια εικονική πραγματικότητα. Πόσο θα κρατήσει άραγε αυτή η νύχτα;