Εύδοξος ο Κυζικηνός

Τούτη τη νύχτα είμαι μόνος και αναζητώ με τα μάτια μου τον αστερισμό της Εστιαίας... Ακόμα και τώρα, μόνον έτσι νιώθω προσανατολισμένος, μόνον έτσι νιώθω ασφαλής... Δυσκολεύομαι να τον βρω... Δε γνωρίζω εάν είναι η όρασή μου που με προδίδει ή εάν περίσσεψαν τα αστέρια στον ουρανό... Χάνομαι... Είναι πολλά τα αστέρια... τόσα πολλά, όσες και οι σταγόνες εκείνου του «σκοτεινού» ποταμού... «Κανείς δεν μπαίνει δύο φορές στα νερά του ίδιου ποταμού!» Επαναλαμβάνω συχνά τούτη τη «σκοτεινή» δόξα... Επαναλαμβάνω τούτη την αναγγελία του Εφέσιου, που είναι προορισμένη να χαραχθεί στους αιώνες... Δεν είναι σκοτεινή... Όχι! Εγώ ήμουν τυφλός και δεν έβλεπα τη λάμψη της... Νιώθω κάτι να κυλάει μέσα μου... κάτι ωσάν ποτάμι... Μια φωτιά αρχίζει να καίει μέσα μου... πυρ αείζωον... Κοιτώ τη λάμψη της φωτιάς... Θαμπώνομαι... καίγομαι... Ένας αρχέγονος φόβος με κυριεύει... ένα παράξενο αρχαίο ρίγος διατρέχει τη ραχοκοκαλιά μου... Μετέχω της γνώσεως... λυτρώνομαι... Παύω να είμαι δύσπιστος σε ό,τι με ξεπερνά, παύω να είμαι εύπιστος σε ό,τι με αγγίζει... Κάτι κυλάει μέσα μου... κάτι ωσάν ποτάμι που με παρασέρνει... Το ποτάμι είμαι εγώ... κάθε σταγόνα του είμαι εγώ... είμαι εγώ η ροή του... Μεταβάλλομαι αδιάκοπα υπακούοντας στην αμετάκλητη ροή του... στη ροή μου... Είμαι όλοι και κανείς... Είμαι το παν και το απολύτως τίποτα... Όλα αλλάζουν και όλα είναι ίδια... τα πάντα είναι ένα!