Πορτραίτο θλιμμένου άντρα σε τραίνο

... Στεκόταν σε κάθε εικόνα ξεχωριστά για να τη μελετήσει. Ξεχνούσε τις άλλες και συγκεντρωνόταν σ‘ αυτήν. Προσηλωνόταν, έπεφτε πάνω της με ένα περίεργο πάθος esthete, την αφρουγκραζόταν, τη μύριζε, αισθανόταν στο πετσί του και μέχρι μέσα του την ανατριχίλα, όταν τολμούσε να μπεί στον δικό της κόσμο από κάποια μισάνοιχτη - και ίσως - απαγορευμένη πόρτα. Κάθε φωτογραφία είναι μια λίμνη δίχως βυθό. Ένιωθε μιαν ηδονή όταν, έπειτα από ώρες παρατήρησης, γδυνόνταν πια, έβγαζε ό,τι είχε μάθει στη ζωή του, το πετούσε πέρα και κολυμπούσε στα κρύα άγνωστα νερά της φωτογραφημένης ζωής, χωρίς γνώση, χωρίς βιβλία, χωρίς προμελετημένη ηθική, απόλυτα ανασφαλής για τον κόσμο, και γι‘ αυτό, ευτυχισμένος ως Θεός.