Οδός Ευτυχίδου

«Ξεκίνα, γιόκα μου, να προλάβουμε το καΐκι». «Μα, γιαγιά, είναι μακριά η θάλασσα». «Κοντά μακριά, τι σημασία έχει;» «Δεν έχει;» Πιο δύσκολα ετοιμάζεις κάποιον για την αποδημία παρά για τον γάμο του. Η περιποίηση μιας ηλικιωμένης δεν είναι εύκολη υπόθεση, έχει δουλίτσα, προπαντός αν αυτή δεν υπήρξε κοκέτα. Υπήρξες κοκέτα, Κατίνα μου; Τώρα όμως αστράφτεις, το στόμα σου κόκκινο, η πούδρα άψογα απλωμένη κι ούτε μια τρίχα στα πεταχτά ρουθούνια σου, τα σπηλαιώδη, ανοιχτά σου ρουθούνια. Στην Οδό Ευτυχίδου, ο αφηγητής, λίγο πριν κλείσει τα εβδομήντα του χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπος με καταστάσεις πρωτόγνωρες και ερωτήματα που δεν έθεσε όταν αυτά θα μπορούσαν ίσως να απαντηθούν. Εικόνες από τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια, ποικίλα οικογενειακά βιώματα κι ένα πακέτο επιστολών του πατέρα του από τον καιρό του Εμφυλίου θα τον γυρίσουν πίσω στον χρόνο, στη γέννηση και την ενηλικίωσή του σε ένα αθηναϊκό διαμέρισμα της δεκαετίας του ’60. Στη δευτεροπρόσωπη αφήγησή του, μέσ’ από έναν νοερό διάλογο με τον εαυτό του και τους οικείους του, βγαίνουν στην επιφάνεια γεγονότα άγνωστα ή αμφίσημα – θραύσματα του περασμένου αιώνα από το Παγκράτι και τους κατοίκους του.