Η φαμέγια

1905, στην Κρήτη, πριν την ένωση της με την Ελλάδα. Σ’ ένα ορεινό άγονο χωριό γεννιέται ένα κορίτσι σε μια πολυμελή φτωχή οικογένεια. Στα επτά της χρόνια, μετά το θάνατο του πατέρα, αναγκάζεται να γίνει φαμέγια... “Και είχα ένα προαίσθημα πως η ζωή μου ολόκληρη ορφάνεψε, πως με περίμενε μια ζωή τρομαχτική από δω και μπρος, που δεν μπορούσα ακόμα να την φανταστώ, αλλά που θα εξαρτιόταν πια αποκλειστικά από τα δικά μου αδύναμα ακόμα παιδικά χέρια, από το δικό μου άπηχτο ακόμα μυαλό, από τον δικό μου αδιαμόρφωτο χαρακτήρα. Κι ένιωθα πως τώρα, τώρα κι όχι αργότερα, πρέπει ν’ αποκτήσω δύναμη. Πολλή δύναμη. Δύναμη στα χέρια, στο μυαλό, στο χαρακτήρα, για ν’ αντέξω αυτά που με περιμένουν και που καταλάβαινα πως θα τ’ αντιμετωπίσω όλα μόνη μου. Εντελώς μόνη μου” έλεγε. Και αυτά που την περίμεναν σφυρηλάτησαν το μυαλό, τα χέρια, το χαρακτήρα της στο πέρασμα των χρόνων και των γεγονότων που ακολούθησαν τη ζωή τους και τη ζωή αυτής της χώρας. Η φυγή στην Αθήνα, η δουλειά στο εργοστάσιο, η οικογένεια, ο Πόλεμος, ο Εμφύλιος, τα μεταπολεμικά χρόνια που ακολούθησαν είναι ο καμβάς όπου πάνω του κέντησε την προσωπικότητά της.