Η αιωνιότητα της ακινησίας

Ο ∆ήμος δεν μπορεί τους ρηχούς ανθρώπους, δεν συμβαδίζουν με τον προσωπικό του κώδικα αξιών. Βασικά δεν μπορεί γενικά τους ανθρώπους, ειδικά εκείνους που τον εμποδίζουν να ορθοποδήσει στον χώρο των γραμμάτων: είναι ένας αποτυχημένος μεταφραστής αγγλικής λογοτεχνίας. Επειδή όμως πιστεύει πολύ στις ικανότητές του και γενικά σ’ αυτό που ο ίδιος ονομάζει «δημιουργικό πεπρωμένο», καταφεύγει στην απάτη σε μια προσπάθεια να περισώσει το επαγγελματικό του γόητρο. Η γυναίκα του η Υβόννη, αν και ποτέ δεν τον καταλαβαίνει, τον στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις. Η καριέρα του ∆ήμου φαίνεται επιτέλους να ξεκολλάει. Το εγχείρημά του αποκτά άλλη διάσταση όταν γνωρίζεται με την οικογένεια της εξωστρεφούς και δυναμικής φεμινίστριας Έλενας. Η μυστηριώδης εξαφάνιση των δύο κοριτσιών της επενεργεί καταλυτικά στον ιλιγγιώδη ψυχισμό του ∆ήμου και στις διαπλοκές του μυαλού του, λειτουργεί ως ηχώ της συνείδησής του παρασύροντάς τον σ’ ένα πεδίο ζωής πέραν του ανθρώπινου συναισθήματος. Οι ραφές της πραγματικότητας σπάνε και αναφαίνεται η ακατέργαστη ουσία της ύπαρξης ενσαρκωμένη σε διάφορες φυσιογνωμίες: έναν δραστήριο ιδιοκτήτη καρουζέλ που θέλει να γίνει θεατρικός συγγραφέας, τον καλοφαγά φιλόσοφο Μπεργκσόν, έναν νεόκοπο έμπορο αυτοκινήτων με αυταρχικές αντιλήψεις, έναν καλοπροαίρετο εκδότη, την έκπτωτη Ελισάβετ Γούντβιλ. Στο τέλος ο ∆ήμος αγγίζει τον πυθμένα της ανθρώπινης μοίρας κατεβαίνοντας στον Άδη με τον απαγωγέα Ορφέα, ειδήμονα στις μηχανικές αντλίες και στο ηττημένο πνεύμα. Σε τόσο χαμηλά επίπεδα μπορεί εύκολα να κοιτάξει κανείς προς τα πάνω αναζητώντας την αντανάκλαση του εαυτού του στον θόλο της ιστορίας. Ο ∆ήμος, πιστός στην ποιητική ιδέα ότι η συνείδηση αποτελεί βιωματική εμπειρία με υψηλό βαθμό αναγκαιότητας, περιφέρεται στους διαδρόμους των άπειρων συμπαντικών δυνατοτήτων που συγκλίνουν πάντα στο ίδιο σταθερό σημείο και έχουν την ίδια παρανοϊκή χροιά όπως όλες οι πτυχές του ατακτοποίητου κόσμου.