Η αγνή διαδήλωση

Οι καφετέριες µε τους φραπέδες; Όχι εµείς; – να σε αποχαιρετούµε στο σταθµό του ΟΣΕ, µε την Άννα υποβασταζόµενη από µένα και τη Μάρα˙ µε τον Βασίλη να σε ξορκίζει, στο όνοµα του Μιχάλη µας, να µη µας ξεχάσεις, να µην µπλέξεις, να µας περιµένεις: µόνο µετά, πολύ αργότερα, καταλάβαµε όλοι πως ο Βασίλης είχε προαισθανθεί την επικείµενη προδοσία σου. Δεκέµβρης του 2016, Θεσσαλονίκη. Μια επανένωση παλαιών συµµαθητών της γενιάς των καταλήψεων (της τρίτης τάξης του 3ου Λυκείου 1990-1991) γίνεται η αφορµή να επανενωθούν τέσσερις από τους έξι «Λυκανθρώπους», µέλη της πιο αµφιλεγόµενης παρέας του παλιού τους σχολείου. Λείπουν -για την ώρα- οι δύο: η Άννα στο Λονδίνο και ο Μιχάλης στον άλλο κόσµο. Απείχαν πολύ από µία στερεοτυπική εφηβική συντροφιά, τόσο για τα τότε κοινωνιολογικά δεδοµένα (τέλη ’80-αρχές ’90) όσο και για τα σηµερινά, όπου τα θέµατα της διαφορετικότητας, η φεµινιστική θεωρία, τα ΛΟΑΤΚΙ κινήµατα συζητιούνται έντονα (ενώ στις αρχές «των nineties», ήσαν ακόµη απλώς αδιανόητα για τον επαρχιακό ορίζοντα της πόλης των µακεδονικών συλλαλητηρίων). Πρώτη φορά Αριστερά. Σαν αυτό να ήταν κάποιος οιωνός, οι πέντε σαραντατριάχρονοι Λυκάνθρωποι, έχοντας µαζί τους και τη νοητή παρουσία του δεκαεφτάχρονου νεκρού, πρώτη φορά µετά από είκοσι έξι έτη αποφασίζουν να διερευνήσουν τα αποσιωπηµένα ερωτήµατα: Τι αλήθεια συνέβη στον Μιχάλη; Γιατί τότε τους πολέµησαν όλοι; Η εξόριστη, ταπεινωµένη Ρένα κατάφερε µεν να γίνει ο περήφανος Ρόρυ, όµως νιώθει άραγε δικαιωµένος ψυχικά, όταν τόσο βίαια µαταιώθηκε το εφηβικό του -τους- όνειρο για κοινή ζωή; Ματαιώθηκε ή αναβλήθηκε; Ένα ταξίδι αναστοχασµού και αντεπίθεσης για έξι ξεχωριστούς και ταυτόχρονα γνώριµους ήρωες, που διεκδικούν τη χαµένη τους νεότητα.