Καμένο σπίρτο

Το καμπανάκι κινδύνου τού είχε κρουστεί, μα δεν του είχε προσδώσει τη δέουσα προσοχή, όταν πια, έμεινε με τον φρικτό αντίκτυπο και του έλειπαν και οι αιτιάσεις. Εντάσεις του παρόντος και συμφορές του παρελθόντος, πλέκονται εκείνον τον κρύο Φλεβάρη, σε μια αστυνομική περιπέτεια μυστηρίου, ιδωμένη απρόσμενα, πότε διαγωνίως κι επιπόλαια και πότε αράδα την αράδα με εστίαση, η οποία επιχειρεί και κατορθώνει να θέσει τον αναγνώστη, κοινωνό των υποχθόνιων λεπτομερειών του ύποπτου παρασκηνίου. Η απροσδόκητη πλοκή ρέει με συνεχή δράση, κορυφωμένη αγωνία, σουρεαλιστικό... ρεαλισμό. Το εκρηκτικό αυτό θρίλερ διαδραματίζεται μπροστά από ένα θολό μπακράουντ στερουμένων μνημών και εφιαλτικών οραμάτων αλλοτινών βλαβών, βαθιών και ανεξίτηλων. Ο πρωταγωνιστής, ίσως εκ φύσεως, επιλέγει τον αυτοσαρκασμό ως όπλο αντιμετώπισης των δαιμόνων του, κάτι που διαχέεται στο έργο με μια κωμική στάση απέναντι στο πρόθυμο πνεύμα, «πρώην» πλέον καταντημένο, υποταγμένο στην αδύναμη γερασμένη σάρκα. Τελικά, αυτό που εμφαντικά τίθεται, είναι η αληθινή ανάγκη αναθεώρησης των επιθυμιών και η απατηλή αναζήτηση του «είναι», του βασικού στοιχείου που εδρεύει καλυμμένο με σκοτάδι στον ανεξερεύνητο βυθό της ανθρώπινης φύσης. Ζ.Μ.