Ακριβή μου Σοφία

Όλα θα πρέπει ν' άρχισαν στα 1907. Ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο του Δεκέμβρη, την ώρα που οι χωροφύλακες οδηγούσαν εφ' όπλου λόγχη στον ανακριτή έναν νεαρό ταραξία της Νομικής, με σγουρά μαλλιά και φλοτάν γραβάτα, που λεγόταν Γεώργιος Παπανδρέου. "Τον έσπρωχναν θυμωμένοι να κατέβει τα σκαλοπάτια του Πανεπιστημίου", θυμόταν η Σοφία, που θα γινόταν αργότερα γυναίκα του. Αυτός και οι συμφοιτητές του είχαν αναστατώσει για κάμποσες μέρες την Aθήνα, κάνοντας τον πρωθυπουργό Θεοτόκη να χάσει τον ύπνο του. Εκείνη την ώρα η Σοφία, φοιτήτρια της Φιλολογίας, στεκόταν πλάι στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου, με μωβ φόρεμα και μωβ ομπρελίνο ("Μου φάνηκες σαν μια πορσελάνινη κούκλα", θα της έγραφε για εκείνη την ώρα, τρία χρόνια αργότερα), και κοίταζε με ορθάνοιχτα μάτια τον κομψό δανδή που σπρωχνόταν άγρια απ' τους χωροφύλακες. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Είχαν συναντηθεί κι άλλες φορές, στους διαδρόμους του Πανεπιστημίου. Αυτή όμως θα πρέπει να 'ταν διαφορετική απ' τις άλλες. Ήταν Πέμπτη, 6 του Δεκέμβρη. Το 1907 ήταν καλή εποχή για αγάπη. Η Αθήνα ζει μια ροζ εποχή. Ο πρίγκιπας Γεώργιος, δύο χρόνια μετά τη σύγκρουσή του με τον Βενιζέλο στην Κρήτη, ετοιμαζόταν να απαλύνει τα ψυχικά του τραύματα με έναν γάμο - η νύφη είναι μια απόγονος του Ναπολέοντα, η Μαρία Ρολάνδου Βοναπάρτη. Στην Πάτρα μια νεαρή ηθοποιός που λέγεται Κυβέλη Αδριανού παρουσιάζει την Παριζιάνα του Μπέκ. Στη Θεσσαλία σκοτώνεται ο Μαρίνος Αντύπας. Στη Μακεδονία γεννιέται ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Την ίδια ώρα, ο Γεώργιος Παπανδρέου οδηγείται απ' τους χωροφύλακες στο Φρουραρχείο της Αθήνας με τα μάτια μαγεμένα απ' την εικόνα του μεγάλου έρωτα, που μπήκε στη ζωή του πριν από πέντε λεπτά. Η μεγάλη περιπέτεια αρχίζει.