Το άλλοθι της μοναξιάς

Συνταξιούχος πλέον ο Νίκος, μετά από 35 χρόνια εργασίας, κάθεται στην ίδια πάντα θέση, στην καφετερία του λιμανιού της γενέτειρας πόλης του Καλαμάτας, και αγναντεύει ως πέρα κείθε, που αγκαλιά­ζεται και φιλιέται ερωτικά ο ορίζοντας με τη θάλασσα. Καθώς συνεπαρμένος από αυτή την ερωτική σχέση χαμογελά, αδάμαστες νεανικές θύμησες παιχνιδίζουν στο μυαλό του, σαν τους γλά­ρους, που άλλοτε ξεμακραίνουν πετώντας και κράζοντας στην άκρη του λιμανιού, κι άλλοτε, ενώ αναπαύονται στην επιφάνεια της νηνεμένης θάλασσας, επιμελούνται με ιδιαίτερη φροντίδα τη φτερωτή φορεσιά τους. Σίγουρος πως ο χρόνος είναι με το μέρος του, πήρε από την άκρη του μυαλού του, το βιβλίο της θύμησης και ενόσω το έστυψε σε βαθύ κόκκινο κρασί, άρχισε να το γεύεται γουλιές-γουλιές, αναπολώντας τις ανεξίτηλες εκείνες και ωστόσο συναρπαστικές στιγμές που βίωσε στη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής του στην πόλη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Και τι ειρωνεία, η "Οδύσσεια" της ζωής του και το μετέπειτα δυσοίωνο άλλοθι της μοναξιάς του, άρχισε να "υφαίνεται" μια Τρίτη βράδυ πριν 35 χρόνια και τρεις μήνες. Ακριβώς τότε που εγκατέλειψε την Ελλάδα για να μεταβεί στη Γερμανία για σπουδές. Και όλως περιέργως, τελείωσε πάλι μια Τρίτη βράδυ, μετά από την εκεί τρίμηνη πα­ραμονή του, καθώς η επάνοδός του στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία του, ήταν δεδομένη και μη αναστρέψιμη.