Το λιμάνι αργούσε να φανεί

Η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να εισβάλλει στις ζωές των ανθρώπων. Το ελληνικό καλοκαίρι όμως είναι μαγευτικό, ο ήλιος λαμπερός, κρύβει το σκοτάδι που κυκλώνει απειλητικά τη χώρα. Έτσι, ο Νίκος Θεριανός απολαμβάνει τη ζωή ανυποψίαστος και κάνει σχέδια για το μέλλον. Το μαύρο κυριαρχεί βίαια. Η δουλειά σταματάει, καταστήματα κλείνουν, ενεχυροδανειστήρια ξεφυτρώνουν, άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια. Κάθε άνθρωπος ψάχνει ένα λιμάνι να προστατευτεί από την τρικυμία. Ο Θεριανός -που και στον ωκεανό να τον ρίξεις και να του πεις ότι υπάρχει κάπου μια μικρή σανίδα, θα κολυμπάει και θα χαμογελάει- έχει ακόμα μια μικρή χαραμάδα, να σπάει με το θαμπό, αμυδρό της φως το απόλυτο σκοτάδι. Περιμένει ένα μεγάλο έργο στο νέο λιμάνι της Πάτρας. Η ζωή δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Νιώθει πλέον σαν να βρίσκεται σε τόπο που δεν αναγνωρίζει καλά. Θα μπορέσει ο Θεριανός να προσαρμοστεί και να ανακόψει τον ρυθμό με τον οποίο κατακρημνίζεται; Το δράμα του Θεριανού, δράμα του απλού Έλληνα, δράμα κάθε ανθρώπου που ενώ, συνειδητά, ζητάει λίγα από τη ζωή, εκείνη του δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο.