Η φόνισσα

Σήµερα, σε µια εποχή όπου η φύση, η τόσο εγκωµιασµένη από τον Αλέξανδρο Παπαδιαµάντη, έχει εγκαταλείψει τον άνθρωπο στο έλεος της µοναξιάς και της αυτοκαταστροφικής του µανίας, όπου η ζωή δεν είναι πια µοναδική και αναντικατάστατη, ο δε θάνατος έχει ευτελιστεί, η Φόνισσα είναι µια κιβωτός, από τις ελάχιστες που έχουν αποµείνει, για να µπορέσει ο άνθρωπος να παρηγορηθεί και να ξαναθυµηθεί την πραγµατική αξία και τον αληθινό του προορισµό: την πραγµάτωση της αγάπης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαµάντης, όπως και ο ισοϋψής του Γεώργιος Βιζυηνός, δεν δίστασε να βάψει τα συγγραφικά του χέρια µε τα πιο άνοµα και ανόσια αίµατα. Και πράττοντάς το, άνοιξε εσαεί τις πύλες του αναγνωστικού παραδείσου. Aπόσπασμα από το προλογικό σημείωμα του Κώστα Ακρίβου