Παράλληλες τροχιές

Τέσσερις νέοι γεννιούνται, μεγαλώνουν, αγαπούν και αγαπιώνται, σπουδάζουν, εργάζονται, δημιουργούν, ξεπερνούν τα όριά τους στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Τα τέσσερα παιδιά ενηλικιώνονται ακολουθώντας ανεξάρτητες τροχιές, παράλληλες τροχιές με τη χώρα τους, με τα γεγονότα που διαδραματίζονται, με τις ιδέες που διακτινίζονται... Οι δρόμοι τους αλληλοσυνδέονται, οι πορείες συγκρούονται, οι άνθρωποι ενώνονται και χωρίζουν, η ζωή διαβαίνει κι ο χρόνος κυλά αδυσώπητος. Ακολουθούμε τα μονοπάτια τους ως τα όρια του εφιαλτικά συμβολικού 1984 και τους ξαναβρίσκουμε τριάντα χρόνια μετά. Σήμερα, εν μέσω κρίσης. Είναι άραγε πραγματική ή τεχνητή αυτή η εθνική τραγωδία; Υπάρχουν τρόποι ν' αντιμετωπίσουμε την ταπείνωση, τη μιζέρια, τη δυσπραγία, την αδράνεια, την απάθεια; Πού βρίσκεται σήμερα ο καθένας από τους ήρωες; Ποιες μικρές λεπτομέρειες ή γεγονότα του παρελθόντος ανοίγουν φωτεινά παράθυρα στο παρόν; Καθώς τα φώτα της νύχτας αργοσβήνουν στις κολώνες κι οι Έλληνες αποποιούνται την κόρη της, την αποτρόπαιη έριδα, η μυροβόλος άνοιξη απλώνεται στην πόλη. Η λεύκα, η λεμονιά, η γαζία τ' αποσπερίτη, η ροδιά η τετράκλωνη, η μυρτιά η αειθαλής συνθέτουν την κορυφαία εαρινή συμφωνία αρωμάτων... Η αγάπη, με την συμπαντική συνεργεία των διαμαντιών της φυλής, απ' το Δημήτρη Χορν ως το συλλογικό ελληνικό πνεύμα, θα καταφέρουν το ακατόρθωτο; Η Ιστορία μας είναι τόσο σύνθετη, όσο και η ιδιοσυγκρασία μας. Άρα;