Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό

Ο Αιμίλιος παρουσιάστηκε φορώντας το κάτω μέρος της πυτζάμας του. Το στήθος ήταν ακάλυπτο. Ο μικρός σταυρός γυάλιζε πάνω στο ηλιοκαμένο δέρμα του. Σήκωσε το βλέμμα του αργά πάνω μου. Η φωνή του βγήκε λίγο τρεμουλιαστή, βραχνή. "Είσαι υπέροχη. Σίγουρα οι άνδρες θα τρέχουν πίσω σου με κομμένη την ανάσα". Ο θαυμασμός του ήταν ειλικρινής, τον καταλάβαινα απόλυτα. Μου άρεσε. Εκείνος άπλωσε το χέρι και δυνάμωσε τη μουσική. Άφησε το μισοτελειωμένο του ουίσκι πάνω στο τραπέζι και με πλησίασε. Ένιωσα την ανάσα του. Με αγκάλιασε απαλά, παρασέρνοντας τα βήματά μου ρυθμικά μέσα στα δικά του, ακολουθώντας τους μουσικούς τόνους του αμερικάνικου μπλουζ. Θεέ μου, όλη η αναζήτηση, όλα τα συναισθήματά μου ενώθηκαν εκείνη τη μαγική ώρα. Ερωτεύτηκα βαθιά τον Αιμίλιο. Μέθυσα πίνοντας από το στιβαρό χέρι του το γλυκό, αρωματισμένο κρασί του Διονύσου, της θεότητας που είχα ξεχασμένη, παραγκωνισμένη στο περιθώριο πάρα πολλά χρόνια. Χωρίς να αντιδράσω τον άφησα να μου βγάλει τη μπλούζα, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω. Ένιωθα το κορμί του ζεστό και σκληρό πάνω μου. Ο χορός μας συνεχιζόταν.