Το χρώμα του πάθους

Όταν όλοι έφυγαν και η οικία τυλίχτηκε στο σκοτάδι και στη σιωπή, ο Απελλής πήρε στην αγκαλιά του τη Λαΐδα και τη φίλησε τρυφερά. Εκείνη σφίχτηκε επάνω του κι έµειναν έτσι αρκετή ώρα. Του στοίχιζε που την άφηνε, έστω για λίγο, αν και βαθιά µέσα του ανησυχούσε. Με τον Φίλιππο, κανένας δεν ήξερε, πώς θα έρχονταν τα πράγµατα! Ήταν απρόβλεπτος. Της ζήτησε πάλι να τον παντρευτεί, αλλά η νεαρή αρνήθηκε, όχι βέβαια κατηγορηµατικά. Ήταν πολύ νωρίς ακόµη ν' αποφασίσει, ήθελε να µην παντρευτεί τόσο νέα. Δεν της άρεσε η ζωή των παντρεµένων γυναικών. Αγαπούσε τα βιβλία και τη µάθηση. Η µουσική τη µάγευε. Ο ελεύθερος χρόνος ήταν γι' αυτή σηµαντικός. Την κοιτούσε µε λατρεία. Ήταν δεκαοχτώ χρονών περίπου κι αυτός 37 και... τόσο νέα! Φαινόταν κοριτσάκι στην αγκαλιά του. Η ζωή της ανήκε. Θα κατόρθωνε να την κερδίσει ολοκληρωτικά; Την περνούσε αρκετά χρόνια, αλλά αυτή η διαφορά τώρα δεν φαινόταν. Μετά; Ποιος νοιάζεται για το µετά;