Ιμπραχίμ, ο γιος του Ηρακλή

Καταγράφοντας μνήμες των παλαιών. Παρατηρώντας οικογενειακές φωτογραφίες. Σκαλίζοντας επίσημα έγγραφα και αλληλογραφία. Μελετώντας αρχεία από Ελλάδα, Τουρκία, ΗΠΑ και Ρωσία. Διαβάζοντας βιβλία στα ελληνικά, τουρκικά, αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά. Φυλλομετρώντας ημερήσιες εκδόσεις εφημερίδων από την Ελλάδα, τη Νέα Υόρκη, την Ουάσινγκτον και τη Γιούτα του 1914 και 1915. Ανακαλύπτοντας διατριβές σε πανεπιστήμια της Ελλάδας, Τουρκίας και ΗΠΑ. Χρησιμοποιώντας τα θεωρητικά εργαλεία των πανεπιστημιακών σπουδών. Θεωρώντας επιβεβλημένη μια νέα, "άλλη" ανάγνωση και καταγραφή της ιστορίας. Οδηγώντας για αμέτρητα χιλιόμετρα στον Πόντο και τη Μικρασία και περιδιαβαίνοντας σοκάκια και μαχαλάδες στην Πόλη και στον Πόντο. Αναπνέοντας το οξυγόνο του νου, στα παρχάρια-γιαϊλάδες και στα ρασία της ιστορικής πατρίδας και ζωντανεύοντας το παρελθόν, καθισμένος στα βράχια του κάστρου της Νικοπόλεως. Ατενίζοντας για ώρες, το προγονικό Καστέλλο από την κορυφή του Εγρηπέλ και συζητώντας, τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας, για μέρες πολλές, εντάμαν με τους σημερινούς κατόχους της προγονικής περιουσίας. Τιμώντας κάθε φορά τη φιλοξενία των ανθρώπων που κατοικούν τώρα στο σπίτι του παππού. Αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα μικρά και ανούσια που σου επιβάλλει η ισοπεδωτική καθημερινότητα. Ανάβοντας κεριά στη μνήμη των προγόνων, στο μισοερειπωμένο Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (φώτο εξωφύλλου). Κραυγάζοντας τα ονόματά τους πάνω στον καστρόβραχο που προστάτεψε αμέτρητες γενιές Τζανών / Πετράντων, για αιώνες πολλούς. Προκύπτει αυτό που ακολουθεί στις σελίδες του βιβλίου Ιμπραχίμ, ο γιος του Ηρακλή"