Οι μαραθωνομάχοι

Το 490 π.Χ. ο Δαρείος αποφασίζει να τιμωρήσει την Αθήνα και την Ερέτρια γιατί πριν τρία χρόνια είχαν βοηθήσει με στρατό και στόλο τους υπόδουλους Ίωνες που είχαν επαναστατήσει εναντίον της Περσικής αυτοκρατορίας. Στέλνει προς τούτο 48 χιλιάδες στρατό με επικεφαλής τους στρατηγούς Δάτη και Αρταφέρνη να καταλάβουν την Αθήνα και να φέρουν σιδηροδέσμιους στη Περσία τους ηγέτες και τους άρχοντες της πόλης. Τον περσικό στρατό συνοδεύει στην εκστρατεία και συμβουλεύει τους Πέρσες ο πρώην τύρρανος της Αθήνας Ιππίας που εξόριστος είχε καταφύγει πριν μερικά χρόνια στη Περσία. Ο περσικός στόλος αποτελούμενος από 300 πλοία έφθασε στο Αιγαίο κατέλαβε τα νησιά και την Ερέτρια κι έβαλε πλώρη για την Αθήνα. Σύμφωνα με συμβουλή του Ιππία οι στρατηγοί αποβίβασαν τον στρατό και το ιππικό τους στο Μαραθώνα εφαρμόζοντας κάποιο στρατηγικό σχέδιο που είχαν αποφασίσει... Ο Επικύδης ένας στρατιώτης υπό τας διαταγάς του στρατηγού Καλλίμαχου μας διηγείται μέρα με τη μέρα όσα συνέβησαν εκείνες τις κρίσιμες στιγμές στον Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι στρατηγοί είχαν συναθροίσει όλο το στρατό στον Μαραθώνα και έστειλαν μήνυμα στη Σπάρτη με το Φειδιππίδη ζητώντας βοήθεια να σώσουν μαζί την Ελλάδα από την υποδούλωση. Οι δέκα στρατηγοί των Αθηναίων είχαν ορίσει σαν αρχιστράτηγο τον πεπειραμένο Μιλτιάδη. Παρετάχθησαν οι δυο στρατοί σε απόσταση 8 χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλο αλλά κανένας δεν αποφάσιζε να επιτεθεί πρώτος. Αυτό κράτησε μερικές μέρες. Την ενάτη μέρα στο συμβούλιο των Αθηναίων στρατηγών με την υπερισχύουσα ψήφο του Καλλίμαχου αποφάσισαν να δώσουν την πρωτοβουλία στον Μιλτιάδη. Ο Μιλτιάδης έβλεπε ότι οι Πέρσες είχαν αρχίσει να φορτώνουν στα πλοία το ιππικό και πολλούς στρατιώτες. Φοβήθηκε μήπως πάνε να επιτεθούν στη Αθήνα. Αποφάσισε άμεση επίθεση. Με έξυπνα τεχνάσματα και ευφυή στρατηγική κατόρθωσε σε μια κατευθείαν σύγκρουση να τρέψει σε φυγή τους Πέρσες που αναζήτησαν τη σωτηρία στις τριήρεις... Επιβιβάστηκαν και ξεκίνησαν... Για πού έβαλαν πλώρη; Ένας «Αλέξανδρος» ιδωμένος από άλλη πλευρά. Μια ανασκευή της αντιφατικής εικόνας του, που απορρέει από την αντιφατικότητα των βιογράφων του, αποδίδοντας μ' αυτόν τον τρόπο «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», σαν πράξη δικαιοσύνης.