Ευτυχία, πού είσαι;

Εκείνο το βράδυ έβρεχε ασταμάτητα. Κοίταξε απ’ το παράθυρο τη βροχή κι η σκέψη της ταξίδεψε κοντά του. Μετά από λίγο αποκοιμήθηκε σ’ ένα σύννεφο πίκρας και λαχτάρας. Πόσες φορές θέλησε το σύννεφο αυτό να την ταξιδέψει κοντά του κι αν δεν γινόταν κοντά του τότε δεν ήθελε παρά κάπου μακριά, πολύ μακριά, σε μια χώρα λησμονιάς. Σε μια χώρα μ’ άσπρα όνειρα κι ελπίδες. Σε μια χώρα παρηγοριάς. Είχε τόσο πολύ κουραστεί να παλεύει. Ζητούσε λύτρωση. Κι όμως ξυπνούσε πάλι εκεί, στην πόλη με τα βουλιαγμένα όνειρα, στη χώρα της ρουφιανιάς και της απελπισίας, σ’ έναν κόσμο λαίμαργο που κατασπαράζει ψυχές και δεν χορταίνει ποτέ. Αν καταφέρω να τα νικήσω όλα αυτά θα αξίζει άραγε;... Θα αξίζει χωρίς εσένα;...