Η περίπτωση του Ανέστη Πασχαλίδη

...Υπάρχει με απλά λόγια, γνήσιο κύλισμα του λόγου. Μύθος που σε κερδίζει χωρίς κόπο, τόσο ώστε να μπορείς, όχι σπάνια να λες: αυτό μπορεί να συμβεί και σε σένα. Ξέρει να ψυχολογεί ο συγγραφέας και τις πιο απλές εκδηλώσεις της ζωής και να τις φέρνει στο παρασκήνιο, σε ώρα που αυτό επιδέχεται επεμβάσεις ή παρμβάσεις, με βάση ότι ρόλο παίζει όχι μόνο αυτό που αυτοεκφράζει ο όποιος ήρωας, αλλά και μ' εκείνο που κινείται δίπλα του με την όποια μορφή. Μ' αυτό τον τρόπο η διήγησή του διατηρεί τη ζωντάνια της κι ο χρόνος ή ο τόπος δένονται μαζί της φυσιολογικά. Και αυτό έχει σημασία, γιατί ο συγγραφέας δεν εκβιάζει λύσεις. Κρατά την κάμερα και παίρνει σκηνές, όπως αυτές γίνονται, αφήνοντας στον αναγνώστη να βγάλει το τελικό συμπέρασμα άρνησης ή αποδοχής. Και τούτο χωρίς να σημαίνει απλή καταγραφή, χωρίς καλλιέργεια του εσωτερικού που αυτή κρύβει... Ο συγγραφέας γνωρίζει να ξεκαθαρίζει από το άκουσα, είδα, ένιωσα του κύριο χαρακτηριστικό. Άγγελος Φουριώτης