Ένα τζόβενο

Δυο άνθρωποι κρατάνε τις "άκρες" στο βαπόρι. Ο καπετάνιος την κορφή και το τζόβενο τον πάτο. Χιλιοτραγουδισμένος ο καπετάνιος, με βαρύγδουπες μυθοποιήσεις: ο θαλασσόλυκος, ο θαλασσομάχος, ο καπετάν Θύελλας, ο γιος του Ποσειδώνα, ο κυρίαρχος των θαλασσών, κτλ., κτλ. Το τζόβενο, αντίθετα, του κλότσου και του μπάτσου. Είναι ο μούτσος. Τον θέλουνε μόρτη -μερικοί "βάρδοι" της πένας και της νότας- και βρομιάρη, κουρελιάρη κι ασουλούπωτο, τεμπέλη, κουτό, μπανιστιρτζή και πεινασμένο, κι από πάνω και μαλάκα! Είναι, δε λέω, το τελευταίο πριτσίνι του βαποριού. Ένα καλό όμως παρηγορεί το τζόβενο: έχει πάντοτε ένα άδικο... δίκιο! Έχει και μιαν "υπεύθυνη" ξεγνοιασιά! Κι αυτά προϊόντα των άλλων -των μεγάλων-, να νομίζουνε πως δεν ξέρει τίποτα, κι ας κόβει το μυαλό του σαν ξουράφι. Τούτο δω όμως το τζόβενο, που τους πάταγε τις φωνές να μη ρίχνουνε λάδι στη θάλασσα, ήτανε Παναγία μου σώσε!