Εμένα μου το 'παν τα πουλιά

"Ένα σμάρι μαύρα πουλιά. Μαζί και η λησμονημένη μουσική. Και ποιος θα πει, πως ήταν εκείνη, που πήρε την απόφαση; Τα ταξίδια είναι που έρχονται απροσκάλεστα και σε συναντούν κάποιο πρωινό. Συνήθως φθινοπώρου". Η Αρετή θα ξεκινήσει για το ταξίδι ωδή και χρέος στη μνήμη. Θα ζωντανέψει τη φωνή της μητέρας της Αντιγόνης: "Να σκούξω θέλω. Να βγάλω φωνή μεγάλη και να χαθώ στη νύχτα. Φυλακή. Όλη η ζωή μου είναι φυλακή". Της Ισμήνης: "Εγώ έκλαιγα, και η Αντιγόνη μ' έλεγε. "Μην κλαις τώρα Ισμήνη, κάνε καρδιά να μη χαίρονται αυτοί". Της γιαγιάς της Μαριώς, της Μυρτούς, της Ιωάννας... Μανάδες, κόρες, αδερφές, αγαπημένες. Γυναίκες που μιλούν για βίαιες συλλογικές και προσωπικές ιστορίες. Κάποιες σημαδεμένες για πάντα, χωρίς γιατρειά κι άλλες, έχοντας πληρώσει το τίμημα, σφίγγουν τα χείλη και συνεχίζουν όρθιες ως το τέλος. Χώμα, φωτιά, αίμα, δάκρυα, συντριβή αλλά και περηφάνια, πείσμα, έρωτας, ουρανός και όνειρα. Η Ελλάδα και η ιστορία της. Απ' τις αρχές του 20ού αιώνα - τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο, τα στοιχειωμένα μετεμφυλιακά χρόνια έως τη Μεταπολίτευση. Η συγγραφέας δεν παίζει με τις λέξεις. Τις κάνει ανάσες και σπαράγματα, ποίηση και μουσική, αφήγηση σε παρελθόν και παρόν. Δεμένες στην ανέμη της γραφής της οι ιστορίες ζωντανεύουν και μας αποκαλύπτουν, λευτερωμένες πια, τα τελευταία μυστικά...