Εις τον πάτο της εικόνας

Είχα φανταστεί τον Αντώνη Λύτρα, έναν ταξιτζή. Τον είχα φανταστεί να εξηγεί την εποχή του, όπως μόνον ένας άνθρωπος που συχνάζει στην Ομόνοια θα μπορούσε να εξηγήσει. Έπειτα φαντάστηκα το δικηγόρο Αλέξανδρο Παπαδάκο που θα ήθελε να γράψει ένα μυθιστόρημα. Και αυτός, απορροφώντας τον Αντώνη Λύτρα, φαντάστηκε μια ιστορία. Τούτη λοιπόν την έπαρση του ανθρώπου που φιλοδοξεί να μιλήσει για την εποχή του μέσα από πρόσωπα φανταστικά προσπάθησα να αναπαραστήσω σ' αυτό το βιβλίο μου. Θέλησα επίσης να περιγράψω την εξακτίνωση της συνείδησής του σε συνειδήσεις ξένες, επινοημένες και την ακούσια παράδοσή του στους μαγικούς και εύθραυστους καθρέφτες των ψευδαισθήσεων της κοινωνίας που τον περιβάλλει.