Τα δέντρα

Ξαναδιαβάζοντας σήμερα "Τα δέντρα", κάνω μια παράξενη σκέψη. Είναι σαν να πήγα να μείνω στο Παρίσι την πρώτη φορά για να ζήσω αυτά που έγραψα, αυτά που έζησε και η Ειρήνη, η ηρωίδα των Δέντρων. Ήθελα να γνωρίσω το δικό της κόσμο, τη δική της γειτονιά, τους αγαπημένους της δρόμους και τα γεφύρια του Σηκουάνα, και βέβαια τα ανδρικά πρόσωπα που κατά διαβολική σύμπτωση έτυχε να έχουν τα ίδια ονόματα με τα πρόσωπα του βιβλίου. Μόλις είχα χωρίσει. Το βιβλίο λοιπόν ήταν ερέθισμα ζωής και όχι το αντίστροφο. Είχα κάνει ένα ταξίδι στο Παρίσι, αλλά ήμουνα παιδί. Τρεις μέρες με το τρένο δεν είχα κουνήσει από το σκαμνάκι στο διάδρομο, τα τοπία άλλαζαν συνέχεια μπρος στα μάτια μου, ο κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Μέσα στο βαγόνι ο παππούς, η γιαγιά μου και η μητέρα μου - οι γονείς μου μόλις είχανε χωρίσει. Το Παρίσι το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Εκεί έμαθα τα πρώτα μου γράμματα, προσπαθώντας να διαβάσω τα ονόματα των δρόμων. Με βοηθούσε όπως πάντα ο παππούς μου, ο εκδότης Γιώργος Φέξης. Μ. Λ.