Τη χρονιά που δεν πέταξαν χαρταετοί

Μέσα της δεκαετίας του '60, οι άνθρωποι ακόμα πασχίζουν να επουλώσουν τις πληγές που τους άφησαν πόλεμος, κατοχή κι εμφύλιος. Παιδιά απ' τον Πειραιά και τις συνοικίες του ανηφορίζουν καθημερινά με τον ηλεκτρικό στην Αθήνα, για φροντιστήρια που θα τους ανοίξουν το δρόμο για τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία. Οι πιο πολλοί γονείς νομίζουν πως αυτό θα 'ναι αρκετό για να ζήσουν καλύτερα απ' ό,τι εκείνοι. Κι ανάμεσα σ' αυτά τα παιδιά, ένα αγόρι ανακαλύπτει βήμα-βήμα τη βασανιστική πορεία που είναι αναγκασμένοι ν' ακολουθήσουν εκείνοι που επιλέγουν το δρόμο της Αρετής. Πλάι του, ένα κορίτσι παρακολουθεί με απορία και τρόμο την προσπάθειά του αυτή, αλλά και με συγκίνηση και τρυφερότητα το αβέβαιο πέταγμά του στο δικό της ουρανό. Όταν έρθει η χρονιά που δεν θα πετάξουν χαρταετοί, το κορίτσι θα καταλάβει, οριστικά κι αμετάκλητα, πως έχει δίκιο ο ποιητής όταν λέει πως δίχως αρετή και τόλμη ελευθερία δεν υπάρχει.