Αγαπώ τη δυσλεξία σου

Αρώματα από μνήμες και στη μέση το Αιγαίο. Αγάπες, έρωτες, που ξοδεύτηκαν στου χρόνου το Παζάρι. Ο Άγγελος, η Ελβίρα, ο Μανούσος, η Αϊσέ και μία χούφτα όνειρα βαπτισμένα στους αφρούς των κυμάτων. Αθήνα, Χίος, Τσεσμές, ένα τσιγάρο δρόμος η ζωή και οι καρδιές... δυο δάκρυα και κάτι. Τις νύχτες ο θαλασσινός αγέρας φέρνει φωνές, λόγια πρωτάκουστα, και μουσικές απ' τα παλιά. Κι αρχίζουν οι ψυχές να ξεπορτίζουν, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που κρύβονται στη Λήθη: "Πώς ορίζεται ο απέναντι;" "Στα πόσα μίλια βγαίνουν λαθραίες οι πεθυμιές;" "Πού αρχίζουν άραγε, οι φράχτες με τα σύνορα του Πόθου;" Είναι περίεργα τα βράδια στο Αιγαίο. Στιγμές στιγμές, μπερδεύεσαι αν σου μιλάνε προτομές ή ζωντανοί. Ακούς ψιθύρους απ' το στόμα του Κοραή, τον πόνο απ' τα χείλη του Αγγουλέ, χαχανητά απ' του Σουρή τις αιχμηρές διαμαρτυρίες. Κι άλλοτε φθάνουν στ' αυτιά σου οι λυγμοί της Αϊσέ και το φτερούγισμα των γλάρων που ονειρεύτηκαν ελεύθεροι να ζούνε...