Και πρόσεχε να μην πετρώσεις

"Τώρα συγκινούμαι όλο και πιο αραιά, όλο και πιο δύσκολα. Έχει αρχίσει να μουδιάζει κάτι μέσα μου. Δεν είναι οργανικό, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, λόγου χάρη. Άλλο είναι, πιο ύπουλο, τρομακτικό. Κάτι από την καρδιά και το μυαλό μου. Λες να 'ναι η ιδέα μου;" Η αγωνία της Δέσποινα εκφράζει το φόβο των ανώνυμων γυναικών, που βλέπουν τη ζωή να γλιστράει μέσ' από τα χέρια του. Η κραυγή της γίνεται και κραυγή τους, πορεία της πορεία τους. Η αφήγησή της συντονίζεται με την πρόσφατη ελληνική ιστορία κι έχει δύο όψεις: από τη μια είναι η καθημερινότητα που κυλάει γεμάτη μικρές και μεγάλες εντάσεις, από την άλλη το πεπρωμένο που εμφανίζεται κάθε φορά απρόβλεπτα. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι το πείσμα μιας γυναίκας που αντέχει στις αναποδιές και βρίσκει το θάρρος να σαρκάζει.