Τα περιστέρια δεν ξαναγύρισαν

Αυτή η χώρα είναι ο παράδεισός μου. Το χωριό μου, η ζωή μου, η Ελλάδα. Οι γονείς μου. Οι πόλεμοι, οι δυστυχίες, οι περιπέτειες... Αυτός ο πόλεμος, τον πήρε από την αγκαλιά της μάνας Ελλάδας και τον έφερε στο Βορρά. Τον άφησε στα πόδια μιας άλλης μάνας, της μάνας Πολωνίας. Αυτή τον μεγάλωσε... Και τώρα τον ετοίμασε για τον αγώνα της ζωής. Και του 'δωσε εφόδια. Του 'δωσε την ευχή της: πορέψου ειρηνικά, ποτέ πια πόλεμος. Μάνα η μια, μάνα και η άλλη. Πατρίδα η μια, πατρίδα και η άλλη. Η μια του 'δωσε το ζην, τον γέννησε. Η άλλη το ευ ζην, τα εφόδια, τη μόρφωση... Κι ανάμεσά τους, κυρίαρχη η μοίρα του και οι Ελληνίδες Μούσες του... Όλες μαζί οι εννέα Πιερίδες Μούσες, και η κάθε μια χωριστά...