Η γιαγιά μου τα Βαλκάνια

Περνάω στην κουβέντα. Πολύ παλιά είχα κι εγώ μια μηχανή, τους λέω. Εκείνοι δείχνουν ενδιαφέρον. Τους απαντάω αόριστα. Ε, ξέρετε, μια μαύρη Τράιουμφ, οι ρόδες με ακτίνες και λοιπά. Παραξενεύονται λιγάκι. Ρωτάνε λεπτομέρειες. -Πού να θυμάμαι τώρα. Δυο μήνες μοναχά την είχαμε μισή - μισή με έναν φίλο μου. Την στούκαρε και τέλειωσε. (Πώς το θυμήθηκα πως "στούκα" λένε το τρακάρισμα!) Αρχίζουν να μιλούν για μηχανές της εποχής εκείνης. Τις NORTON, τις δικύλινδρες, της BSA, τρικύλινδρες, ωραίες μηχανές, μονάχα χάναν' όλες λάδια. Αν έμπαινες σε μια αυλή, αμέσως καταλάβαινες αν είχανε μοτοσυκλέτα -και μάλιστα που την παρκάρανε. Σωστά, μου θύμισαν που έστρωνε, για τις λαδιές, χαρτόνια ο Λευτέρης. Την πάρκαρε μες στο δωμάτιο γιατί φοβόταν μήπως του την κλέψουνε. Ζούσε μονάχος του σ' ένα δωμάτιο. Χαμός. Περιοδικά, αφίσες κουλτουριάρικες, ποτήρια, πιάτα άπλυτα, τασάκια μ' αποτσίγαρα και, επιπλέον, φανταστείτε να επισκευάζει και τη μηχανή κει μέσα...