Δημήτριος πολιορκητής

Μ' αρέσει να παίζω με τις γυναίκες. Από το τηλέφωνο τις γνωρίζω. Τις ψυχολογώ. Ύστερα από πολλές κλήσεις ξέρω το χαρακτήρα τους. Αν με ενδιαφέρουν βγαίνω έξω. Διαφορετικά έχω μόνο τηλεφωνική συνομιλία μαζί τους. Υπάρχουν γυναίκες που με παίρνουν τα μεσάνυχτα. Μια από αυτές με πήρε σήμερα. Τη γνώρισα στην τράπεζα. Είχε έρθει να πληρώσει ένα λογαριασμό. Η φουκαριάρα είναι χωρισμένη. Σκέψου μια γυναίκα τριάντα χρονών να είναι μόνη της. Να μην έχει έναν άντρα να τη χαϊδέψει. Και το βράδυ να έρχεται σαν μαύρο πέπλο. Ποιος θα την βοηθήσει; Ποιος θα καταλάβει ότι θέλει την ερωτική συντροφιά; Τριγυρίζει στο κρεβάτι. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Χαϊδεύει τα πλήκτρα του τηλεφώνου. Με ξυπνά. Με ταξιδεύει σε ένα ταξίδι ερωτικό. Τα ερωτόλογά της, το πάθος της με διεγείρουν. Τι ευχαρίστηση. Τα χείλη της με συνεπαίρνουν. Χείλη κρυμμένα στο φως του σκοταδιού προσπαθούν να ανακαλύψουν που είναι η ηδονή. Πάρε με στο τηλέφωνο, την παροτρύνω. Σου κάνει καλό. Τρεις μήνες μου τηλεφωνεί. Όταν κλείνει το ακουστικό τότε νιώθει καλύτερα. Το μαύρο πέπλο που καλύπτει την ψυχή της διαλύεται από τις άκρες ενός άσπρου πέπλου που υφίσταται μια μεταμόρφωση καλύπτοντας το μελαχρινό της δάσος... [...]