Ως κυλιόμενος τάπης

Με την παράθεση ενός νεανικού αφηγήματος, που ξαναγράφεται ύστερ΄ από πενήντα χρόνια από τον ίδιο συγγραφέα, προς τα τέλη της χιλιετίας, με τον χαρακτηριστικό ειρωνιστικό τίτλο "Γκλόρια μπέλλι", αρχίζουν να αναπτύσσονται τα δεκαέξι διηγήματα του βιβλίου. Θεματική τους εξέλιξη: η διάψευση κάποιας νεανικής και πάλι περίπτωσης ονειροφαντασίας και η ανομβρία της καθημερινότητας έως το τρίτο διήγημα ("Επί του παρόντος"), η ανθρωπογεωγραφία με τις συνέπειές της και τις γεύσεις του τίποτα μέχρι το δέκατο διήγημα, για να παρεκκλίνει η αφήγηση με τα διηγήματα "Στου Γιώργη", "Ενώπιον", "Σεβαστή, Σεβαστούλα", "Τίποτ΄ άλλο", "Συνοριακό επεισόδιο", χωρίς να εγκαταλείπεται το κύριο μέλημα του συγγραφέα που είναι το πλάσιμο ανθρώπινων χαρακτήρων, ώσπου να καταλήξουμε με το εκτενές διήγημα "Μπαρμπαβρασίδας" στο σκληρό μανιάτικο τοπίο ενός σήμερα και ενός αύριο. Τα φαινομενικά δύσκολα αυτά διηγήματα από την πλευρά της γραφής γίνονται αμέσως κατανοητά μόλις μπορέσει να τα διαπλεύσει κανείς με τη γλώσσα τους, καθώς αυτή διακλαδίζεται και πάλλεται μέσα στην ίδια την πλοκή των ιστοριών, ως αιμοδότρα αρτηρία, ζωντανεύοντας και ποικίλλοντας το ξετύλιγμά τους σε τόπο και σε χρόνο. Έτσι ένας πλούτος και μια πολυχρωμία καταστάσεων και περιστατικών γύρω από την υπόσταση κερδίζονται, περασμένα από φίλτρο σατιρικής ή χιουμοριστικής διάθεσης στο ζύγισμα των λέξεων με τη συμμετοχή του αναγνώστη και τούτο φαίνεται να είναι μια από τις βασικές επιδιώξεις του συγγραφέα του "Οδοστρωτήρα". Διαψεύσεις μέσα στο σκληρό φως μιας κληρονομιάς με το ένδυμα σημερινών αναγκών μέχρι ν΄ αλλοτριώνονται τα πάντα έως τη γεύση του τίποτα.