Ντόρτια

Ένα νοικιασμένο ποδήλατο, δύο δόντια που έσπασαν, ένα χάδι, μια ξελασκαρισμένη τάπα, ένα κονσερβοκούτι, μια γάτα που γέννησε, ένα μπάνιο στον Μπαξέ, ένας καυγάς, μια καμπαρντίνα που έσταζε βροχή και το λεωφορείο ξεκίνησε για την τελευταία εκδρομή. Είκοσι τρείς διηγήσεις σχεδόν πιασμένες από το τίποτα, που προσπαθούν να φτιάξουν ύφος, μπαίνοντας η μια μέσα στην άλλη. Η Σαλονίκη στις περισσότερες να είναι ο τόπος, που πάνω του κυλάει η προσπάθεια με τις ταιριασμένες λέξεις, κάτι να φωτιστεί κι έτσι ήταν, που «Η ισορροπία χάθηκε. Το ποδήλατό μας έφερε τούμπα. Πέσαμε άτσαλα στην άσφαλτο. Πρώτα σωριάστηκα εγώ με τους ώμους και δίπλα μου έπεσε με το κεφάλι ο Αριστείδης. Δύο δόντια –τα μπροστινά– τού 'σπασαν. Μέσα στην παραζάλη μου, τα δόντια που κύλισαν στ' οδόστρωμα τα πέρασα για ζάρια. Ζάρια που τα ρίξαμε στου μπαρμπουτιού την τσόχα έδειχναν και... ζαλισμένος, όπως ήμουν, σηκώθηκα και πήγα και τα κοίταξα καλύτερα. Ντόρτια είπα και λιποθύμησα μετά. Την προφητεία μου τη χρέωσαν στη διάσειση και τα σπασμένα δόντια του μετέπειτα Αμερικάνου στην ώρα την κακιά».