Ιστορίες μιας αγριοτριανταφυλλιάς

Για τα διηγήματα αυτά, διάλεξα έναν τίτλο με άρωμα αθωότητας. Ήθελα να ταιριάζει με τις ιστορίες, που κύριο στοιχείο τους είναι αυτή η αίσθηση. Η απειρία, η νεαρή ηλικία ή η διάπλαση των χαρακτήρων των ηρώων τους, δεν επιτρέπουν ελιγμούς και διαπραγματεύσιμες λύσεις για αντιμετώπιση αδιεξόδων… Μόνο η αγάπη, όπου υπάρχει, μπορεί να δείξει τον αληθινό δρόμο που, στο τέρμα του, περιμένει η ελπίδα με φως και αλήθεια. Σκοπός της είναι να παραδώσει το μεγάλο δώρο της ποθητής επιβράβευσης, εκείνης που θα προσφέρει ικανοποίηση, δικαίωση, χαρά ή λύτρωση σε δύσκολη, αβέβαιη, ακόμα και ευχάριστη προοπτική μιας προσμονής. Κυλά η αγάπη σαν το νερό, σε πορεία ίσια, ευθεία, ώσπου να την υποδεχτεί το χώμα, που διψά και περιμένει, σε μια άκρη τού δρόμου, το μικρό θαύμα. Ας είναι, ίσα ίσα, να βρέξει έναν θάμνο θυμαριού για ν’ ανθίσει… Μέχρι να κοπεί η κορδέλα στο τέρμα.