Αγάπη είναι...

Εικόνες άρχισαν να τρέχουν μπροστά από τα μάτια της. Θυμήθηκε πόσες φορές δεν συνάντησε στο δρόμο της ανθρώπους που φοβούνταν το δόσιμο και την αγάπη. Την αγάπη που δεν ήξεραν πώς να την αγγίξουν. Όλο και περισσότερες εικόνες από την πορεία της ζωής της άρχισαν να έρχονται… Από παιδί ήθελε να υπάρχει αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, τρυφερότητα και άγγιγμα ψυχής με πούπουλο αγγέλου. Να μην τραυματιστεί κανείς, γιατί τότε θα ήταν δύσκολα. Πόσο μόνη ένιωθε σε αυτό! Βίωνε αγριότητα τριγύρω της. Παράλληλα, όμως, υπήρχε και ευαισθησία. Δυο πράγματα που συγκρούονταν μεταξύ τους και αυτή, μικρή καθώς ήταν, δεν καταλάβαινε πώς αυτά συνυπήρχαν… Πώς να εισπράξει τον άγριο τόνο της φωνής ενός ανθρώπου που έδινε εντολές αλλά και το φύλαγμα του πρώτου ροδιού από τον κήπο του γι’ αυτήν; Τι χρώμα άραγε να έχει η φροντίδα; Μήπως είναι σαν τα δυο χέρια που έρχονταν το βράδυ να σε σκεπάσουν;