Το γλαυκό της αμφιλύκης

Υγρασία ανοιξιάτικη. Περπατάμε αργά μέσα στην αναστάσιμη νύχτα. Δύο με τρεις το πρωί. Δεν υπάρχουν άνθρωποι. Τα βήματά μας ηχούνε μοναχικά στο πλακόστρωτο. Μπαίνουμε σε ένα στενό δρόμο. Περνάμε δίπλα από μια μικρή εκκλησία. Αμηχανία. Καταλαβαίνω ότι κάνει ψύχρα. Αυθόρμητα σε πιάνω αγκαζέ και κολλάω πάνω σου για να ζεσταθώ. Τα κορμιά ακούνε το ένα την ανάσα του άλλου... Και ξαφνικά κάνω την απρόσμενη κίνηση. Χωρίς να σταματήσω να είμαι δίπλα σου και στα αριστερά σου, κλίνω το πάνω σώμα μου μπροστά και ύστερα δεξιά, το πρόσωπό μου έρχεται αντίκρυ στο δικό σου, γεφυρώνει το ελάχιστο διάστημα, που το χωρίζει από το πρόσωπό σου και σε φιλάω τρυφερά στο στόμα, σε φιλάω ενώ το δεξί μου χέρι έχει τυλιχτεί σφιχτά στον αυχένα σου, για να επιτύχει αυτή τη δύσκολη μα τέλεια ισορροπία των σωμάτων. Σε βλέπω να αιφνιδιάζεσαι για μια στιγμή αλλά αμέσως με αγκαλιάζεις με πάθος, με κοιτάζεις βαθιά στα μάτια και μου λες τούτο μόνο «μεγάλη μου αγάπη» ...αυτό μόνο... η ανάσα σου κόβεται εκεί, ούτε λέξη παραπέρα δεν μπορείς να αρθρώσεις, τρέμεις ελαφρά, εσύ ολόκληρος άντρας, σαν τον πιτσιρικά στο πρώτο του φιλί... ...Δεν με χορταίνεις. Δεν θέλεις να τελειώσει. Στ’ αυτί μου ένα γεμάτο ανακούφιση παράπονο «Αγάπη, πόσα χρόνια μέχρι να φθάσω στο φιλί!» Με ακουμπάς στον μαντρότοιχο της μικρής εκκλησίας, μου χαϊδεύεις προς τα πίσω τα μαλλιά και τα σκουλαρίκια, για να με φιλήσεις πάλι έτσι όπως θέλεις εσύ, «Ενώτια παμφανόωντα» ψιθυρίζεις παθητικά κοιτάζοντας αλλοπαρμένος τους απαστράπτοντες κρίκους στ’ αυτιά μου, ανασαίνω τη λαχτάρα σου να διαβάσεις το πρόσωπό μου, γυμνό, ατόφιο, χωρίς κανένα φτιασίδι ανάμεσα ...κι ως με κοιτάς «Τα ζυγωματικά τεντωμένα στ’ ακρότατα σημεία του Μεγάλου Κυνός και της Παρθένου» ψιθυρίζεις και πάλι σε έκσταση, κι εγώ δεν προλαβαίνω να καταλάβω τι λες, γιατί, όπως σκύβεις στα χείλη μου, μπουμπούνισε μακριά το πέλαγος και οι Άγιοι βγήκανε κρατώντας κεριά να μας φέξουν…