Πόρτα Νο. 12

Είμαι εδώ και πολεμώ το μεγαλύτερο τέρας που δημιούργησε η μοναξιά: εμένα. Ήμουν πάντοτε η μαθήτρια που δυσαρεστούσε τους δασκάλους, η κόρη που απογοήτευε τους γονείς, η ερωμένη που δυσαρεστούσε τους ερωτικούς συντρόφους. Και τώρα... Αγάπησα τον τιμωρό μου! Ακόμα τον αγαπώ! Πιστεύω πως και εκείνος είχε τις στιγμές του που χανόταν στον έρωτά του για μένα. Μετά τις εξομολογήσεις, το χέρι του κυλούσε απαλά στην πλάτη μου. Σαν να μέτραγε τα κόκαλά μου. Αργά και σταθερά χάιδευε την ψυχή μου, το άγγιγμα διαπερνούσε το δέρμα. Με έσπρωχνε μακριά του και έπειτα με πάθος κόλλαγε το σώμα του πάνω μου. Με έσφιγγε με τόση δύναμη που κοβόταν η ανάσα μου. Το λάτρευα! Με φόβιζε! Με ερέθιζε! Μου φώναζε και μετά μου χαμογελούσε. Με αγαπούσε! Με έπιανε από το λαιμό, μου χάιδευε τα μαλλιά, έτσι ώστε να δει το πρόσωπό μου. Έπειτα, έβγαζε τη μεγάλη του γλώσσα και μου έγλειφε την κόρη του ματιού. Σαν να ήθελε να διαπεράσει βίαια όλη μου την ύπαρξη.